Badanie elektrokardiograficzne
serca u psów pociągowych
- Malamuty
Dr Urszula Pasławska Katedra Chorób Wewnętrznych i Pasożytniczych z Kliniką
Chorób Koni, Psów i Kotów Wydziału Medycyny Weterynaryjnej Akademii Rolniczej
we Wrocławiu pl. Grunwaldzki 47 50-366 Wrocław
Alaskan Malamute,
Rasa ta została wyhodowana około 5000 lat temu przez Inutów z plemienia Mahlemiut na północnych obszarach Kanady. Malamut jest dużym psem pociągowym, o wysokości w kłębie do 63 cm i masie ciała do 38 kg. Jest to mocno zbudowany pies, bardzo silny, szybki i wytrzymały na niekorzystne warunki środowiskowe. Hodowano go do ciągnięcia dużych ładunków w skrajnie ciężkich warunkach arktycznych. Ponieważ psy te przekazywano przez wieki z zaprzęgu do zaprzęgu, nie przywiązują się do jednej osoby. Nie nadają się zupełnie na stróża, ponieważ terytorium bronią wyłącznie przez innymi zwierzętami. Podkreślana jest natomiast ich opiekuńczość w stosunku do dzieci. W Polsce od niedawna stał się popularny i co najmniej do roku 1995 większość psów była trenowana i wykorzystywana do amatorskich wyścigów psów ras zaprzęgowych. Ilość badanych psów 77 (samców 37, samic 40). Wiek psów od 8 tygodni do 9 lat i 9 miesięcy, średnia wieku x = 2,5 roku. Malamuty miały średnią częstość x = 120/min (80 - 120). Najczęściej występujące wartości (modalne) z odprowadzenia kończynowego II przedstawione są w tabeli nr 1. U malamutów stwierdzono bardzo duże różnice w wartości średniego wektora elektrycznego serca. Zauważono w czasie badań, że wszystkie psy z linii niemiecko-holenderskiej miały zapisy w granicach normy, zaś psy z linii czeskich miały różnorodne odchylenia w zapisie EKG - z których najczęściej spotykano nieprawidłowy kierunek przebiegu średniego komorowego wektora elektrycznego serca i łagodne zaburzenia rytmu. Niestety z powodu zbyt małej liczności osobników spokrewnionych (najliczniejsza grupa obejmowała sześcioro rodzeństwa) nie udało się tej rodzinnej zależności potwierdzić metodami statystycznymi. Udało się natomiast zbadać w 4 przypadkach kilkutygodniowe szczenięta psów, u których stwierdzono odchylenia od normy. Stwierdzono u nich również występowanie podobnych odchyleń (wydłużenie odstępu PQ), co potwierdza przypuszczenie, że nieprawidłowości te mają charakter dziedziczny. U 3 spośród tych szczeniąt powtarzano kontrolnie EKG (jedno szczenię 4 badania kontrolne, dwa szczenięta 2 badania kontrolne) w kilkumiesięcznych odstępach, co pozwoliło stwierdzić, trwałość tych zmian. Wszystkie te szczenięta były odrobaczane, szczepione profilaktycznie według ogólnie przyjętych schematów i nie chorowały w okresie objętym obserwacją.
|
