Hodowla i szkolenie psow

Pracuje w Stowarzyszeniu Psów Przewodników Niewidomych. Jest stypendystą Brytyjskiego Instytutu Treserów Zawodowych i członkiem Kennel Klubu. Posiada wiele psw różnych ras i zaangażowany jest w ich wystawianie na wystawach i w pracy z nimi. ?Pracuję w Stowarzyszeniu od 1970 roku! Początkowo jako treser, potem jako kierownik treserów i hodowców. Obecnie pracuję w naszym dziale prasowym, pisząc artykuły do psiej prasy i współpracujęc z innymi psimi organizacjami, np. z Psami dla Niepełnosprawnych?.

Pies-przewodnik nie może pracować jeśli nie jest odpowiednio dobrany do swego opiekuna, a program jego szkolenia nie przewiduje takiej procedury.

JAKIE WIĘC CZYNNIKI POMAGAJĄ W CELOWYM WYSZKOLENIU PSA PRZEWODNIKA, PODOBNIE JAK WIELU INNYCH PSÓW PRACUJĄCYCH?

Nie istnieje idealny pies, ani idealnie pasujący do niego człowiek. Oceniając więc zwierzę musimy równoważyć zalety obu stron.. Pewne rasy osiągają lepsze wyniki od innych. Ogólnie najlepiej sprawują się jako psy przewodniki labradory retrievery, goldeny retrievery i owczarki niemieckie. Celowo więc krzyżujemy labradory z goldenami dla uzyskania cech pożądanych do pracy psa przewodnika, eliminując równocześnie takie, które u obu ras są niekorzystne. Efektem jest zwierzę średniej wielkości, wyglądające jak labrador, lecz o nieco łagodniejszym charakterze. Z ich temperamentem nie nadają się do pracy w policji czy myślistwie, jednak ich na ogół łagodne usposobienie jest idealne do pracy jako przewodnik. W rękach osoby starszej, do tego o słabym wzroku, pies taki jest łatwy do opieki i utrzymania.

Rodzice naszych psów, zarówno psy, jak i suki rozpłodowe, pochodzą z renomowanych hodowli czystej krwi. Tylko czasami dostajemy psy do hodowli z innych źródeł.

Najważniejszą cechą poszukiwaną przez nas u potencjalnego psa przewodnika jest usposobienie. Musi być przyjazny i zachowywać się tak, nigdy nic innego nie robił, tylko przez całe życie co dzień poruszał się w intensywnym ruchu miejskim.

Przeprowadzamy też badania na możliwość istnienia chorób wrodzonych, fizycznych i umysłowych, dotyczących przednich i tylnych części ciała, takich jak np. dysplazja bioder, czyli deformacja stawu biodrowego, bardzo powszechna u psów wszystkich ras. Ten czynnik ma w zasadzie charakter dziedziczny, to znaczy, że jest częściowo powodowany przez wadliwe geny, a częściowo przez wpływ środowiska, z rodzajem pożywienia i ćwiczeń włącznie.

Mimo iż testy takie są bardzo dokładne mogą się zawsze pojawić problemy wynikające z samej natury hodowli. Najgorsze jednak co może się okazać, to niestabilny charakter u psa, okazywanie nerwowości lub agresji. Agresja w każdej formie jest potencjalnie bardzo poważnym problemem. Pies przewodnik może szczekać pod drzwiami, jednak musi natychmiast przestać na komendę swego właściciela.

Ludzie w miejscach publicznych, a zwłaszcza dzieci, lubią witać się z naszym psem i nasze wychowanie i szkolenie powinno powodować, że nie będzie miał on nic przeciw temu. Istnieje teoria, że nie jest źle jeśli pies przewodnik jest zdolny do pilnowania swego opiekuna. Nie trzeba jednak wielkiej wyobraźni, aby zrozumieć kryjące się za tym potencjalne niebezpieczeństwa i wycofać ze szkolenia każdego psa wykazującego takie cechy. Jednakże żaden pies, który nie spełnia stawianych mu wymagań nie może być usypiany, chyba że lekarz zdiagnozuje u niego poważną i nieuleczalną chorobę. Psy, które są zapalonymi myśliwymi można zawsze przekazać innym organizacjom, jak np. policji, gdzie taka wada u psów przewodników, tam może stać się zaletą.

Psy przewodniki nie muszą być zbyt inteligentne. Termin ?inteligencja? jest często źle interpretowany i oznacza co innego w rozumieniu różnych ludzi. Znacznie poprawniejsze jest stwierdzenie, że nie chcemy, aby pies przewodnik przejawiał zbyt wiele inicjatywy gdy jego właściciel jest niewidomy i nie jest w stanie przewidzieć pewnych wydarzeń.